Κλινικές δοκιμές

Δεν παρατηρήθηκαν νέες σκληρύνσεις στην ομάδα NIF σε σύγκριση με την ομάδα IP. (P=0,0150). Παρατηρήθηκαν σπασμένες βελόνες στην ομάδα IP, χωρίς κίνδυνο στην ομάδα NIF. Η προσαρμοσμένη μέση μείωση από την αρχική τιμή της HbA1c κατά 0,55% την εβδομάδα 16 στην ομάδα NFI δεν ήταν κατώτερη και στατιστικά ανώτερη σε σύγκριση με εκείνη του 0,26% στην ομάδα IP. Η χορήγηση ινσουλίνης μέσω NIF θα μπορούσε να προσφέρει καλύτερο προφίλ ασφάλειας από ό,τι με ενδοπεριτοναϊκές ενέσεις, μειώνοντας τις γρατζουνιές του δέρματος, τις σκληρύνσεις, τον πόνο και χωρίς κίνδυνο σπασμένων βελόνων.

Εισαγωγή:

Το ποσοστό των ασθενών με διαβήτη τύπου 2 που χρησιμοποιούν ινσουλίνη εξακολουθεί να είναι πολύ χαμηλό και συχνά ξεκινά σχετικά αργά. Πολλοί παράγοντες διαπιστώθηκε ότι επηρεάζουν την καθυστέρηση στη χρήση ινσουλίνης, συμπεριλαμβανομένου του φόβου για τις βελόνες, των ψυχολογικών διαταραχών κατά τη διάρκεια των ενέσεων ινσουλίνης και της ταλαιπωρίας των ενέσεων ινσουλίνης, οι οποίοι ήταν όλοι σημαντικοί λόγοι για τους οποίους οι ασθενείς αρνήθηκαν να ξεκινήσουν θεραπεία ινσουλίνης. Επιπλέον, οι επιπλοκές της ένεσης, όπως οι σκληρύνσεις που προκαλούνται από τη μακροχρόνια επαναχρησιμοποίηση βελόνων, μπορούν επίσης να επηρεάσουν την αποτελεσματικότητα της θεραπείας ινσουλίνης σε ασθενείς που έχουν ήδη χρησιμοποιήσει ινσουλίνη.

Ο ενέσιμος ινσουλινοθεραπευτής χωρίς βελόνα έχει σχεδιαστεί για διαβητικούς ασθενείς που φοβούνται τις ενέσεις ή διστάζουν να ξεκινήσουν ινσουλινοθεραπεία όταν υπάρχει σαφής ένδειξη. Στόχος της παρούσας μελέτης ήταν η αξιολόγηση της ικανοποίησης και της συμμόρφωσης των ασθενών με έναν ενέσιμο ινσουλινοθεραπευτή χωρίς βελόνα έναντι των συμβατικών ενέσεων ινσουλίνης με στυλό σε ασθενείς με ΣΔ τύπου 2 που έλαβαν θεραπεία για 16 εβδομάδες.

Μέθοδοι:

Συνολικά 427 ασθενείς με ΣΔΤ2 συμμετείχαν σε μια πολυκεντρική, προοπτική, τυχαιοποιημένη, ανοιχτή μελέτη και τυχαιοποιήθηκαν 1:1 για να λάβουν βασική ινσουλίνη ή προαναμεμειγμένη ινσουλίνη μέσω εγχυτήρα χωρίς βελόνα ή μέσω συμβατικών ενέσεων ινσουλίνης με στυλό.

Αποτέλεσμα:

Στους 412 ασθενείς που ολοκλήρωσαν τη μελέτη, οι μέσες βαθμολογίες του ερωτηματολογίου SF-36 αυξήθηκαν σημαντικά τόσο στις ομάδες που έλαβαν ένεση χωρίς βελόνα όσο και στις ομάδες με συμβατική πένα ινσουλίνης, χωρίς σημαντική διαφορά μεταξύ των ομάδων ως προς τη συμμόρφωση. Ωστόσο, τα άτομα στην ομάδα που χρησιμοποίησε ένεση χωρίς βελόνα εμφάνισαν σημαντικά υψηλότερες βαθμολογίες ικανοποίησης από τη θεραπεία σε σχέση με εκείνα της ομάδας με συμβατική πένα ινσουλίνης μετά από 16 εβδομάδες θεραπείας.

Περίληψη:

Δεν υπάρχει σημαντική διαφορά μεταξύ των ομάδων που έλαβαν ινσουλίνη με στυλό και των ομάδων που έλαβαν ένεση χωρίς βελόνα σε αυτό το αποτέλεσμα του SF-36.

Η ένεση ινσουλίνης χωρίς βελόνα οδηγεί σε μεγαλύτερη ικανοποίηση των ασθενών και βελτιωμένη συμμόρφωση στη θεραπεία.

Σύναψη:

Ο ενέσιμος σωλήνας χωρίς βελόνα βελτίωσε την ποιότητα ζωής των ασθενών με ΣΔ τύπου 2 και αύξησε σημαντικά την ικανοποίησή τους από τη θεραπεία με ινσουλίνη σε σύγκριση με τις συμβατικές ενέσεις ινσουλίνης με στυλό.